Ongeveer een jaar geleden dacht ik dat ik het diepste dal wel gehad had en dat ik daar zelf toch best redelijk uitgeklommen was. Nu, een jaar verder, weet ik dat dat slechts het begin was.
Ik wil je graag mijn verhaal vertellen en je daarin vooral aanmoedigen om hulp te zoeken, ook als je denkt dat je er zelf wel redelijk uit zal komen. Het eerste stuk van mijn verhaal sluit misschien niet aan bij jouw ervaringen, maar ik vermoed dat het tweede deel wel herkenning kan geven!
Ik ben een vrouw van begin 30, getrouwd en destijds 2 kinderen rijk. Het verhaal dat ik hier wil delen, begon zo’n twee jaar geleden met in mijn beleving een duidelijk ‘knelpunt’. Als dat opgelost was, zou ik wel weer de oude zijn – dacht ik.
Het begon twee jaar geleden met een pleegzorgervaring in crisisopvang. Mijn gezin en ik mochten met liefde voor een klein dametje zorgen in de eerste maanden van haar leven. Het werden 11 maanden, gevuld met veel verschillende emoties en keuzes. Het was een hele ervaring om zo’n klein afhankelijk meisje in ons gezin op te vangen. Vanwege de zorg voor haar, maar voornamelijk door alles wat er verder bij kwam kijken, is er veel over mijn grenzen heen gegaan. Om je wat inzicht te geven: toen ze kwam waren we in de veronderstelling dat de kleine meid maximaal een paar weken zou blijven – het werd 11 maanden, waarbij het elke drie maanden onzeker was of ze nog bij ons zou blijven of dat ze toch naar haar moeder terug zou gaan. Elke drie maanden gaf dat voor mij naar onze pleegdochter een ‘wegduwen’ en ‘aantrekken’ als gevolg.
Elke week waren er meerdere intensieve bezoekregelingen en telefonische contactmomenten. En hoe ‘geschikt’ was moeder nu echt om voor haar meisje te kunnen zorgen? Het was ons, maar ook de verschillende betrokken instanties lange tijd niet duidelijk.
Nu was dit hele traject al pittig op zichzelf, maar het werd voor mij nog ingewikkelder toen we er na ruim twee maanden achter kwamen dat ik zwanger was. Dat zorgde voor veel verwarring bij mij. Ja, het was echt een wens om een ‘eigen’ derde kindje te krijgen, maar nú?!
Uiteindelijk kreeg het een plekje – maar dat bleek achteraf gezien meer in mijn hoofd te zijn dan in mijn hart. En zo waren er meer zaken die in mijn hoofd een plekje hadden, maar in mijn hart niet (echt), of andersom. Tijdens en na de bevalling van onze jongste in maart 2015, merkte ik dat ik ons eigen kindje ervoer als een nieuw pleegkindje. Ze voelde niet als míjn dochter. En alsof dat nog niet lastig genoeg was, werd in de kraamweek duidelijk dat onze pleegdochter de week erop definitief naar haar moeder zou gaan.
Ik heb mezelf de maanden erna tijd en gelegenheid gegeven om te rouwen om het verlies van ons pleegdochtertje – en daarnaast me te hechten aan mijn eigen dochtertje. Ik wilde me goed beseffen dat ‘deze’ zou blijven. En 5 maanden na de bevalling vond ik dat ik ‘er wel weer was’. En dat kwam goed uit, want ik moest weer aan het werk. Het verlof zat erop en het werk moest weer beginnen. De eerste tijd ‘moest ik gewoon wennen’… Maar de routine kwam niet, in plaats daarvan bouwde de spanning zich op en ik kwam op een punt waarop ik dagelijks (ook op mijn werk) aan het huilen was. Ik was labiel en wist niet hoe ik verder moest. De aanslag in Parijs was de druppel. Het zorgde voor paniek over mijn gezin, over de wereld waarin we leven en ik was meer overstuur dan ikzelf logisch vond. Dat was het moment dat ik hulp ben gaan zoeken.
Via een vriendin kwam ik bij Vrouw van Waarde terecht, waar ik me direct in het eerste gesprek door Mineke begrepen voelde. Wát fijn om een deskundige vrouw te spreken, die ook de christelijke normen en waarden – die ik in mijn leven in alles betrek – begrijpt en (her)kent.
Het was het begin van een traject dat uiteindelijk langer duurde dan ik had verwacht. Mineke heeft me op verschillende thema’s die in mijn leven speelden gewezen, waar ik onder haar begeleiding mee aan de slag kon. Oude patronen zijn niet makkelijk doorbroken. We hebben samen gekeken naar het verhaal dat ik hierboven beschreven heb, maar we zijn ook verder gaan kijken naar wat de onderliggende ‘knelpunten’ en oorzaken zijn.
Zo kwam naar voren dat een van mijn grootste karaktereigenschappen is dat ik mij heel graag dienend opstel en de ander altijd belangrijker heb gevonden dan mijzelf. Dat gecombineerd met een christelijke overtuiging maakte dat ik weinig ruimte overliet voor mijzelf. En wat valt er nog te geven als je jezelf niet voedt? Verder terugkijkend naar mijn jeugd, bleek daar ook het één en ander te zitten wat patronen hebben versterkt die me gevormd hebben tot wie ik ben.
Even voor de duidelijkheid: ik heb altijd gevonden (en vind nog steeds) dat ik gezegend ben met een goede jeugd. Ik heb lieve en zorgzame ouders en zij hebben me een veilig thuis geboden. Daar voel ik me dankbaar voor en het was heel fijn om tijdens de gesprekken te merken dat dit helemaal overeind kon blijven staan. Daarnaast leerde ik dat ik ook mag kijken naar de moeite die ik soms had (en heb) om me staande te houden onder specifieke omstandigheden in het gezin, met oog op mijn sensitiviteit en mijn neiging om voor de ander te zorgen.
Thema’s en vragen die voor mij in de gesprekken met Mineke een rode draad zijn geweest, zijn: waar mag ik de grens trekken in het dienen, zorgen en helpen; wanneer ga ik te ver en probeer ik de herder uit te hangen, terwijl ik (ook) een schaapje ben; wanneer ga ik, of laat ik over mijn grenzen heen gaan – wat mag het helpen en zorgen mij ‘kosten’?
Ik ben zeker bereid om een ‘offer’ te brengen maar ik stel mezelf nu ook de vraag: wat heb ík nodig om goed te kunnen functioneren? Ik weet nu dat ik kan letten op bepaalde emotionele en lichamelijke signalen die mij vertellen dat ik tijd nodig heb voor mezelf, om dingen te verwerken en uit te rusten.
Het is een enorme zoektocht naar wie ik ben, hoe ik functioneer in verschillende omgevingen en binnen verschillende relaties. Mijn zoektocht is nog niet voorbij. Het is elke dag weer proberen om de juiste balans te vinden en te bewaren. Ik ben blij dat ik regelmatig met Mineke kon spiegelen wat ik doe en hoe ik dat doe. Ze heeft me door de gesprekken met behulp van opdrachten, oefeningen en schema’s geholpen om me inzicht te geven in patronen en een nieuwe kijk te geven op mijn handelen (of het gebrek daaraan).
De huiswerkopdracht die te maken had met het schrijven van verschillende brieven heeft mij veel geholpen. Ook heeft een bepaalde oefening me inzicht gegeven, waarbij ik me moest verplaatsen in het VK (vrije kind, oefening uit de transactionele analyse, verschillende posities: ouder, kind en volwassene) – waarbij ik leerde zonder grenzen te kijken naar wat ik ten diepste zou willen, dromen of wensen – en vervolgens af te wegen óf en hóe dat mogelijk zou kunnen worden. Het leerde me omdenken: eerst de wensen op een rijtje en daarna de beoordeling, in plaats van eerst de afweging te maken of het haalbaar is en dan genoegen nemen met een alternatief. In dat alternatief kreeg de omgeving altijd een grote(re) rol (dan ik). Ook het ‘zakelijker’ leren kijken naar wat ik ten diepste graag zou willen/nodig heb, waarbij de focus niet ligt op wat dat voor de ander als mogelijk ‘probleem’ geeft, maar de focus ligt op wat het mij gaat opleveren. De dingen worden vaak veel minder persoonlijk opgevat dan ik dacht en ik merk dat anderen over het algemeen meer accepteren dan ik altijd heb verwacht.
Het was destijds best een hele stap om hulp te zoeken, maar het was een goede stap! Het was vaak moeilijk en heftig. Mineke heeft me op een prettige manier door diepe dalen geloodst, en het was de moeite meer dan waard. Het heeft me geleerd dat ik een vrouw van waarde ben – voor mijn omgeving, maar misschien nog wel meer ook vooral voor mezelf. Ik voel me nu in staat om keuzes te maken waardoor ik sterker sta in mijn gezin, in relaties, mijn werk en verdere omgeving. Het vertrouwen groeit dat ik dat in de toekomst vast zal kunnen houden.
Als ik terugkijk zie ik dat door omstandigheden de stress steeds verder opliep een periode in mijn leven, en uiteindelijk heb ik klachten ontwikkeld. Een deel van het probleem was dat ik heel veel gegeven heb. Toch wil ik als het gaat over de toekomst niet bang zijn om te geven. En dat mag mij ook wat ‘kosten’. Door wat ik heb kunnen geven is een kindje vanuit pleegzorg terug gegaan naar haar eigen moeder! En hoewel deze moeder in eerste instantie daar niet capabel voor leek, heeft ze door mijn investering de tijd en de kans gekregen om aan zichzelf te werken en zich voor te bereiden op haar moederrol. Nu mag ze alsnog zelf voor haar dochter zorgen! Niets hoeft mij in de weg te staan om te geven, maar er is iets nieuws toegevoegd: ik mag ook steeds kijken naar wat ik zelf nodig heb om in balans te kunnen zijn en te blijven! Het kijken naar dieperliggende patronen heeft mij geholpen om zelf meer zichtbaar te worden.
Recente reacties