Kinderen zijn een geschenk
Even voor de duidelijkheid: Ik heb ze! Kinderen. Voordat ik kinderen kreeg kon ik niet helemaal overzien wat de keuze om open te staan voor een zwangerschap aan consequenties met zich mee zou brengen. Kinderen zijn een geschenk en onze verantwoordelijkheid. Mijn eerste verantwoordelijkheid zelfs.
Niet mijn cliënten, collega’s of mijn gemeenteleden moeten de eerste vruchten plukken van wat ik gekregen heb aan gaven en talenten, die zijn bedoeld voor mijn eigen man en kinderen.
Dat heb ik eigenlijk altijd wel geloofd, maar in de praktijk is het soms best uitdagend om dat te realiseren.
Het moederschap heeft regelmatig veel van mij gevraagd; het combineren van zwangerschappen, borstvoeding, gebroken nachten, zorgtaken voor jonge kinderen, alles wat erbij komt kijken om van een huis een ‘thuis’ te creëren voor ons gezin – met een baan buiten de deur. Soms was het simpelweg te veel. Maar goed, het gaat wel ver om alles op te geven: mijn mooie vak, diepgaande gesprekken en processen, inspirerend contact met collega’s, de flow in de week, de afleiding, even met een ding tegelijk bezig te kunnen zijn, het inkomen.
Mijn werk loslaten voelde als risico nemen
Mijn werk opgeven om te kunnen kiezen voor het moederschap voelde aan als een risico nemen, een offer brengen. Maar goed, dat is wat liefde doet, risico nemen. Je kiest ervoor om een liefdesrelatie aan te gaan, je kiest ervoor om je open te stellen voor het stichten van een gezin, en we nemen massaal de risico’s op de koop toe. Liefde brengt altijd risico’s met zich mee. Je neemt het risico om verlaten te worden, het risico dat kinderen zich tegen je keren, dat ze je alles kosten, dat ze een totaal andere weg kiezen dan jij voor ogen hebt…. En toch doen we het; een liefdesrelatie aangaan en een gezin stichten. We zijn geschapen naar Gods beeld.
Kinderen (onvoorwaardelijke) liefde geven kost wat. De zorg voor onze kinderen, en dan bedoel ik puur de organisatie daarvan is een ding, maar dat alleen is nog niet voldoen aan de grootste behoefte van mijn kinderen: aanwezigheid, aandacht, duidelijke grenzen, regelmaat, blijdschap en gezelligheid in huis, van dag tot dag aftasten wat ze nodig hebben, en de ruimte hebben om daarop in te spelen!
Moederschap wordt steeds minder gewaardeerd
Wat houdt mij – en veel vrouwen met mij – tegen om vaker en meer open te evalueren of herijken of we ons werk buiten de deur nog op een ‘gezonde’ manier kunnen combineren met het moederschap? Ik denk dat angst voor een gebrek aan financiële zekerheid (of een stapje terug moeten doen) angst voor een carrière breuk en voor verlies van status hierin een grote rol spelen. Het werk dat moeders thuis doen, zorg- en opvoedingstaken, wordt in deze maatschappij steeds minder gewaardeerd.
Volgens minister Bussemaker moeten wij vrouwen eens af van dat eeuwige schuldgevoel over ons gezin! En het liefst (full time) aan het werk. Hoever staan we inmiddels af van het idee dat we als moeders door aanwezigheid en door zelf zorg- en opvoedingstaken op ons te nemen, in plaats van dat vooral over te laten aan ‘professionals’, investeren in levens die bouwstenen zijn voor de samenleving van de toekomst.
Dat zou geen economische waarde hebben? Misschien is kiezen voor moederschap als eerste verantwoordelijkheid, in plaats van de snelste route naar armoede, juist dat wat ons rijk kan maken. Persoonlijk en ook als maatschappij.
Draagkracht en draaglast, overbelaste moeders
Het is van belang dat je draagkracht (dat wat je aan kunt) en je draaglast (dat wat je op je bordje hebt en krijgt) in balans zijn. Iedereen heeft een bepaalde zwakte of kwetsbaarheid. Die kwetsbaarheid komt meer naar voren, wordt meer zichtbaar, brengt meer lijden met zich mee, als de stress toeneemt in je leven. We weten zelf wel hoe het ervoor staat met de balans. Maar het trekken van conclusies blijft in heel veel gevallen achterwege. Ik heb ik de praktijk van mijn werk al veel gezien dat huwelijken onder druk komen te staan, kinderen in de knel komen, doordat moeders totaal overbelast zijn.
Twee jaar geleden heb ik ervoor gekozen om een leuke, part time baan op te zeggen na tien jaar veel werkplezier. Dat was een moeilijke maar weloverwogen keuze.
Alles heeft een tijd
Kiezen voor balans, een zoektocht op zich, hoeft geen angst aan te jagen als we oog hebben voor de verschillende fasen in ons (gezins-) leven. Voor alles is een tijd. Dat idee geeft ruimte en ontspanning. Mogelijk kun je daardoor makkelijker de knoop doorhakken om een aantal uren minder te gaan werken, of zelfs (tijdelijk) te stoppen met werken als dat nodig is.
Respect voor werkgevers en politici met begrip en waardering voor de zwaarte van de dubbele taak van vrouwen; kinderen krijgen en opvoeden (ook om vergrijzing tegen te gaan!) en deel te nemen aan het arbeidsproces. Door het mogelijk te maken om deeltijd te werken, werk later in te halen als kinderen ziek zijn, op tijd weer op het schoolplein staan bijvoorbeeld, makkelijk te kunnen re-integreren op de arbeidsmarkt. En wat betreft verlies van status; Er bestaat geen grotere bediening, geen positie met meer invloed dan het moederschap!
Recente reacties